گزارش جشن ممتازین- قسمت دوم

روز بدون عکاس

جشن شروع شد و دوربین ما هم بدون عکاس. سید ایرج واقعا دستش درد نکنه که یه چندتایی عکس گرفت ولی تعداد اونا ناکافی بود. مجبور شدم برم اداره فرهنگ و ارشاد، عکس های اونا رو بیارم. اونا هم بی کیفیت بود. تو این عکس ضیاء الدین داره عکس میگیره اما دوربین مال کیه خدا میدونه. از این طریق بهش اطلاع میدم اگه عکس هایی که گرفته با دوربین خودش بوده هر چه سریعتر اونا رو به ما برسونه. ناگفته پیداست بخش زیادی از تمرکز عکس های اداره فرهنگ و ارشاد که توسط آقای خسروی گرفته شده بود تمرکز روی حمیدرضا خسروی داشت. پارتی در این حد. خلاصه ببخشید که یه نفر بودم و نتونستم عکس بگیرم.

شیک پوشان

آقای فتحی مجوز پوشیدن لباس مجلسی رو داده بود و بچه ها هم حسابی تیپ رسمی و مجلسی زده بودن. کت آبی رنگ حسن غفاری پور به شکل چشم نوازی تو چشم بود. حاجی حسین پور هم کت و شلوارش حسابی به چشم می اومد. البته سید ایرج هم ید طولایی تو پوشیدن کت و شلوار داره. از نوع لباس پوشیدن مهدی حیدرعلی هم نبایستی به سادگی گذشت. خلاصه سیمای متفاوتی از دانش آموزا و بعضا دبیرا توی مراسم دیده شد. مجری رو هم فراموش نکنید چون ظاهرا دقایق زیادی جلوی آیینه بود.

یه دعا میکنم بگید آمین

الهی هیشکی کارش پیش آقای رضایی لنگ نمونه. آقای رضایی مجری برنامه رو میگم. از اونجایی که برا هماهنگی برنامه نیاز بود یه بار عکس ها و برنامه های پاورپوینت رو آزمایشی کار کنه، کلی ما رو سر کار گذاشت. کلی تماس ما رو با تاخیر جواب داد و هر بار با یه بهانه تاخیر میداد به کارش. دستش درد نکنه بابت اجراش. خیلی زحمت کشید. ولی از طریق این تریبون بهش اعلام میکنم ما از تاخیر و بدقولی بدمون میاد. البته در حین کار هم کلی بهش گیر دادم بعدا متوجه شدم تقصیر خودش نبوده پای پرورشی در میون بوده.

اول و دوم در یک قاب

نظر من اینه جایزه ی نفر اول و دوم بایستی متفاوت باشه. اول شدن یه چیز دیگه است. کلا عدد یک داستانی داره برا خودش. رضا اول شد و محمد دوم. رضا پشت به دوربین و محمد رو دوربین. ما آرزو داریم توی کنکور هم رتبه های بالا رو برا مدرسه ارمغان بیارن. سال دیگه تو همچین مواقعی انشالله جمع زیادی ازشون بیاد بالای سن. تا اون روز منتظر میمونیم.

ایستاده به احترام

قدر اونایی که براتون ایستادن و به احترام تلاشتون تشویقتون کردن و براتون زحمت کشیدن رو بدونید. این قاب رو تو ذهنمون نگه میداریم. باز یه روزی میایید بالا رو همچین سکوهایی اما یادتون باشه خیلی ها از اون پایین سکوها براتون تلاش کردن تا شما بالا بیایید. خیلی ها اومدن بالای سکو و اون پایینی ها رو فراموش کردن و خیلی زود از اون  بالا هم سقوط کردن. رسم روزگاره

پدرم تاج سرم

بعضی دانش آموزا توی مراسم نبودن به هر علتی. بیشترشون دانشجو بودن که احتمالا مجبور بودن سر کلاس درس حاضر باشن. نماینده ی اونا هم کسی نبود جز پدرشون. یکی از اونا جناب آقای الله بود. همکار محترم ما و پدر فرهاد که با شروع ترم بهمن، پایتخت نشین شده. میگن پسرت تشویق بشه و بیاد بالای سکو خیلی کیف داره. میگن

قاب کوچک، قاب بزرگ

انشالله سال دیگه آقای فتحی برا جوایز ترتیبی بدن که کلا نفرات اول متفاوت تر از دوم.دوم متفاوت با سوم. پرورشی و ورزشی متفاوت با بقیه. البته بطور کل نفس و اصل کار مهم بود بقیه فرع کار هستن که انشالله با کسب تجربه توی برگزاری همچین مراسم هایی اونم بهبود پیدا میکنه. تا قسمت بعدی گزارش بدرود