تیراندازی در گتوند؛ تا اطلاع ثانوی سنگر بگیرید

تیراندازی در گتوند؛ تا اطلاع ثانوی سنگر بگیرید

عروسی و عزا نمیشناسد. فاصله اش با جمعیت آنقدر اندک است که اگر بی هوا کنارت باشد و شلیک کند بند دلت پاره میشود. تفنگ نونوار نوخریده اش را در بهترین زمان و مکان میخواهد به رخ بکشد. سنگر گرفتن که نه، ولی فاصله ات را باید حفظ کنی. امان نمیدهد، گاهی آنقدر نمادین غرق غم و شادی است و آنقدر در فضای توهمش غرق شده که نوک پیکان تفنگش را نیز گم کرده گویی در میدان نبرد است. جوانترهایشان گروهی در کنار هم شلیک میکنند. صدای نعره و ناله ی تفنگشان سالهاست صدای دیگران را درآورده است. بی فرهنگیشان را به بهترین شکل ممکن و با دلایل جالب و مضحک توجیه میکنند. حکایت تیراندازی های نمادین در مراسم های مختلف شهر گتوند را میگویم که سالهاست رو به وخامت گذاشته و عزمی جدی برای مقابله با آن نیست. درد بزرگی است جامعه ای که ناهنجاری در آن یک هنجار میشود. دوران خان و خان بازی سالهاست دفن شده اما هنوز بعضی در باتلاق و لجن زار آن دوران وامانده اند. بر طبق توجیه تفنگ به دستان، هر چه درجه ی خان بودن طرف بیشتر باشد صدای گلوله های مراسمش باید گوش خراش تر باشد. در یکی از همین مراسم های تدفین که شلیک تپانچه ی بغل دستی ام رشته ی افکار پریشانم را پاره کرد توجیه دوست تحصیلکرده ام مرا پریشان تر کرد. میگفت خان محله ی ما لیاقتش بیشتر از این شلیک هاست. میگفت محله های دیگر باید صدای شلیک گلوله های ما را بشنوند. میگفت ساچمه های تفنگ ما باید بر پیکر دشمنان محله مان فرود بیاید تا حساب کار دستشان بیاید. تازه برای محل استقرار تفنگ به دستان نقشه ارایه میکرد. امیدوارم همان دانشگاه هایی که اینچنین تحصیلکرده هایی را روانه ی اجتماع میکنند مهر بی فرهنگی را در کنار مهر فراغت از تحصیلشان بکوبند.

خاطره ها و ویدئوهای تلخی از تفنگ به دستان در مراسم های مختلف به جا مانده و جالب است هر روز وخامت اوضاع بدتر میشود و بر این ویدئو ها نیز افزوده میشود. در مورد شهر گتوند میگویم. رسم ما این نبوده چه در عروسی و چه در عزا. اما این رسم غلط را به ما خورانده اند. متاسفانه صدای افرادی که در جمع، مخالف و معترض چنین کارهایی هستند رسا نیست. شوری آش چنان است که گاها کار از دست صاحب مراسم خارج میشود و به رغم مخالفت صاحبان مراسم، تفنگ به دستان باز بی فرهنگیشان را به رخ میکشند.

فردی تفنگ به دست را میشناسم که فارغ از نسبت فامیلی و روابط دوستی همیشه مهیای حضور در مراسم هاست. نه بخاطر شراکت در غم یا شادی دیگران که بخاطر نمایش صدای رعب انگیز تفنگش. به خاطر عربده کشی اش. بخاطر قدرت نمایی اش. سالهاست منتظر برخورد قاطع مسئولین با چنین پدیده ی شومی هستیم تا امنیت و آسایش به مراسم ها بازگردد اما تا اطلاع ثانوی سنگر بگیرید که عزم جدی نمیبینیم. جوادی پور. تیر 96