یکسال گذشت ...

اگه دوست داری به گذشته برگردی به ادامه مطلب برو ...

یکسال گذشت ...

یک سال تحصیلی دیگر گذشت. چقدر هم زود گذشت. به پشت سر که مینگری تنها خاطراتی را میبینی که سالها به دنبال تو خواهند آمد اما هیچگاه آن خاطرات به تو نخواهند رسید و هر لحظه از هم دور و دورتر میشوید. سالها بعد به گذشته که برمیگردی چقدر دلت برای همه چیز تنگ میشود. چقدر دوست داری یک بار دیگر به بهانه دیدن آقای فتحی بیایی کنار دستگاه حضور و غیاب و سلامی کنی از سر محبت و ببینی و بگویی آغا امروز هم به یادت هستم. چقدر دوست داری یک بار دیگر خنده های مهربانانه ی آقای حیدری را درست در سخت ترین لحظه ی تدریس فیزیک تجربه کنی آنجا که به سقوط آزاد رسید و به تو یاد داد که گاهی در اوج هم که باشی میشود سقوط کرد. چقدر دوست داری یک بار دیگر بی هیچ دلیلی غرق در هیاهوی زنگ تفریح شوی و با صدای آقای احمدی به خود بیایی و امروز شاید تو فهمیدی گاهی باید به خودت نهیب بزنی که زنگ تفریحت تمام شده. به یاد می آوری چقدر آقای محمودی دغدغه ی تو را داشت که قبول شوی و چقدر حرص میخورد بابت ندانسته هایت اما  شاید دیگر کسی امروز دغدغه ی تو را ندارد حتی برای دانسته هایت ، به خاطر می آوری کلاس زیست را . آه!  راستی چقدر آقای تاجدی جدی و محکم بود و امروز شاید فهمیدی که برای زیستن باید گاهی جدی و محکم بود. یادت هست کلاس زبان را . آقای نصیری را .پلیز لیسن تو می! چقدر تاکید میکرد استرس بر روی کدام بخش کلمات است و امروز شاید تو آنچنان غرق در استرس آینده باشی که بی تکلف و بدون سلام از کنارش رد شدی.آقای فتاحی را حتما خوب بیاد داری آنجا که شوخ طبعی را آنچنان با جدیت، ترکیب کرده بود که دائم در بیم و امید بودی برای همراهی با شوخی و یا درس. آنروزها هرگز تکرار نخواهد شد و چیزی از آن باقی نخواهد ماند جز تصویری دلنشین از پس هزاران خاطره ی کهنه . چقدر زود گذشت ...