من بیاد دشت آبادم هنوز - سردشت .قسمت اول

من بیاد دشت آبادم هنوز (قسمت 1)

نوشته ام را با بیتی از زنده یاد  قیصر امین پور شروع کرده ام که زیبا سروده اند:

طرح کمرنگی است در یادم هنوز

من بیاد دشت آبادم هنوز

که بی تردید طرح پررنگی از خاطرات دوران اردوهای دانش آموزی در خاطر همه ی ما تا پایان زندگی باقی خواهد ماند. غر و لندهای بی وقفه ی دانش آموزان آقای فتحی را از قصدش برای برگزاری اردو در محل سردشت منصرف نکرد که البته تا مرزهای تردید هم رسیده بود. آزمون کانون قلمچی و نزدیک شدن به تعطیلات نوروز و همچنین اردوی بسیج دانش آموزی به مقصد مشهد و شاید هم فکر تکراری بودن مکان اردو شماری از دانش آموزان را از قافله ی راهیان سردشت جدا کرده بود. برای معدود دفعاتی بود که فرشید نوری پور مشکل پسند را همراه خود داشتیم و منتظر ماندم که همسفر بودن با منتقدان را نیز تجربه کنم. یک منتقد پر و پا قرص به هر برنامه ای. از بخت خوش یا بد نتوانستم همراه و همسفر دانش اموزان شوم و تا پل پرزین که ایستگاه نهار بود با وسیله ی شخصی به همراه معاون مدرسه در آن مکان به انتظار ماندیم که این انتظار ثانیه هایی بیش بطول نینجامید. درست از نقطه ای که بیانیه ی ابوالفضل در روز برگزاری المپیاد ورزشی در باب کوباندن کلاس سوم تجربی قرائت شد رنسانس کلاس سوم تجربی آغاز شد و بکلی روند رو به رشدی را در پیش گرفتند چه به لحاظ ورزشی و چه درسی و اخلاقی و اعتراف میکنم جور انرژی دادن به فضای اردو را کلاس سوم تجربی متحمل شده بود. کلاسی که برای بردن آنها به اردو باید تدبیری اساسی برای کالری های اضافی تغذیه کرد چرا که بیرحمانه بر پرس های اضافی غذا تاختند. و کلاسی که امروز لیدر ممتاز خود را تا میانه های اردو به همراه نداشت چرا که در اواخر وقت روز بود که رضا به همراه جناب آقای تاجدی از مسابقات المپیاد علمی که در دزفول برگزار میشد به جمع یاران ملحق شده بود. جمیعا معترض آقای تاجدی منیجر اردو بودیم چرا که حدود سه ساعت از وقتمان را هدر رفته میدیدیم و به انتظار هماهنگی ایشان برای گرفتن کلید سالن ورزشی بودیم و حسرتمان بیشتر از این جهت بود که سالن ورزشی درست در جلوی دیدگانمان خالی خالی بود .علیرغم تاکید سرپرست خوابگاه برای اسکان دانش اموزان در محل نمازخانه بصورت یکجا، دانش آموزان بصورت خودجوش در چند خوابگاه مجزا مستقر شدند. بماند که همجواری کلاس های سوم با خوابگاه دبیران کابوس ترکاندن ترقه را تا صبح همراهمان داشت و البته به مراد دلشان نیز رسیدند. بعد از دقایق زیادی! توضیحات شفاهی و عملی به موسی و دوستان، توفیق یافتم که طریقه ی نشستن برای بازی والیبال نشسته در خوابگاه را آموزش دهم. باشد که درک کنیم مشکلات یک معلول و یک جانباز را و باشد که قدر دان پاهایمان باشیم که در هر راهی قدم ننهیم. والیبال نشسته را از آن جهت شروع کردیم تا آقای تاجدی هماهنگی لازم را برای در اختیار گرفتن سالن انجام دهد هر چند به محض رسیدن به اردوگاه اولین هماهنگی ایشان برای خریدن دوغ محلی بود!. با وجودی که تعداد کمی از دانش اموزان را در اردو  همراه خود داشتیم اما همهمه، شلوغی و انرژی زیاد آنها این کمی نفرات را پوشانده بود. این بار مدرسه ی محل اسکان ما چندین امکان ویژه تر برای ورزش های دیگر را نیز در خود جای داده بود تا انتقاد همیشگی به تک رشته ای بودن اردوها کاملا مردود باشد. هر چند برای معدودی اگر تمام رشته های المپیکی نیز آورده شود باز به دنبال تفریحی نایاب تر هستند. حتی تعدادی از بچه ها تدارک شطرنج را نیز دیده بودند و مرا بکلی مات سلیقه شان کرده بودند، در گوشه ای از صفحه ی زمان... . پایان قسمت اول