به بهانه ی هفته ی تربیت بدنی؛ بیچاره ورزش، بیچاره نمره ی بیست!

بی مقدمه آغاز میکنم. ورزش رنجور است و رنجیده. اینقدر رنجور است که در حوزه ی ورزش معمولا آب در هاون میکوبی. در باب یک خط بالا کتابها میشود نوشت اما مجالش نیست. آنچه که به ذهنم رسید در هفته ی تربیت بدنی خدمت دانش آموزان گرامی عرض نمایم تفکر غلط نمره ی بالا در ورزش است. بیچاره نمره ی بیست باید در کنار نام دانش آموزی قرار بگیرد که کوچکترین اثری از ورزش و ورزشکار بودن در وجود و فیزیکش مشاهده نمیشود. گاها نه تنها ورزشکار نیست که ورزش و ورزشکار را نیز نفی میکند. باید بدانیم صرف اینکه دانش اموزی معدلش بالا و یا ممتاز است هرگز دلیلی برای نمره ی بیست در تربیت بدنی نیست. این تفکر غلط حاصل تلاش بی وقفه ی غیر ورزشی هایی است که راه گم کرده و از روی دیوار کوتاه ورزش به خانه ی امن و بی دردسر ورزش پناه آورده اند. آنچه غیر ورزشی ها بر سر ورزش آورده اند سالها تلاش گسترده ی ورزشی ها را میطلبد تا اثرش را  کمرنگ کنند. مدیرانی که معمولا در طول دوران حیات خود چند متری را ندویده اند، معمولا تصمیم گیرندگان کلان عرصه ی ورزش هستند. استاد دوران دانشجویی مان میگفت: سالها پیش مدیر کل ورزش یکی از استانها که درخواست های متعدد ورزشکاران را برای تعویض چمن استادیوم اصلی استان دریافت میکرد در اقدامی بی نظیر اعلام کرده بود برای اینکه زمین با دوامی داشته باشیم زمین را با آسفالت مخصوص فرش کنیم تا مجبور به تعویض مداوم چمن آن نباشیم!!!!! خیلی دور نرویم در همین حوالی تفریح و سرگرمی برخی مدیران ورزشی قدم زدن با سیگار در کنار زمین های ورزشی است! و مثال های بی پایانی از این دست. متاسفانه اینچنین تصمیم گیرندگان در عرصه ورزش کم نیستند و آنچه به عنوان درد ورزش هست افراد و نابغه هایی از این دست است. ویرانه ی اینها را آباد کردن سالها و دهه ها تلاش میخواهد که شاید عمر کوتاه ما به آن نرسد و شاید بزودی عطای ماندن در کنار ورزش را به لقایش ببخشیم!! جوادی/.

پ.ن: روی سخن ما متولیان غافل از ورزش و متولیان تصمیم ساز است.