رنج نامه ی پول ورودی مسابقات

طنز ویژه ی نوروز-  من و موسی؛ رنج نامه ی پول ورودی مسابقات ورزشی

هرگز مصائب آقای احمدی را برای جمع کردن پول کلاسهای فوق برنامه درک نکرده بودم تا آن روزها که کلاس چهارم ریاضی - که قبل ترها سوم و دوم ریاضی نام داشت- درک دشواری کار آقای احمدی را برایم بیش از پیش نمایان ساخت. حضور کلاس چهارم ریاضی به کاپیتانی موسی یکی از خسیس ترین تیم های ورزشی دوران تدریسم را به جان من انداخته بود.

جمع کردن مبلغ ورودی مسابقات برای خرید جوایز آنها، معمولا کار چندان دشواری به نظر نمیرسد، چرا که غالب دانش آموزان آنچنان سودای مسابقه و قهرمانی در سر دارند که چندین برابر مبالغ اعلام شده را بدون کم و کاست تحویل میدهند. اما موسی و یاران از جمله استثنائات تمام دوران تدریس من بودند و معمولا به لطایف الحیلی مرا از امروز به فردا وعده میدادند و من نیز خام خنده ها و چرب زبانی موسی و یارانش میشدم. مسابقه ی اول که معمولا با باخت تیم شان همراه میشد، هراس اینکه بزودی پیچانده خواهم شد مرا وادار میکرد که در طول هر زنگ به او یادآوری کنم که مبلغ ورودی را تحویل نداده و با خنده ی خاص و بیان شیوایش میگفت: "پ آغاااااااا چه دییییییییییرته؟" چند باری هم که دو سه دانش آموزی را مامور تحویل پول ورودی شان کردم، آنها هم چندان توفیقی در این امر حاصل نکردند و باز این مسوولیت بر دوشم افتاد. مسابقه ی دوم هم معمولا نتیجه ی تیمشان چنگی به دل نمیزد و خطر حذف، بیش از پیش به آنها نزدیک تر و خطر پریدن پول ورودی برای من، صد چندان جدی تر میشد. تصمیم گرفتم این بار به شکل رسمی تر و جدی تر درخواستم را مطرح کنم. "موسی لطفا پول ورودی رو هر چه سریعتر تحویل بدید". جمله ی رسمی من بود که باز موسی طبق منش کودکی اش که هنوز همان  سبک را ادامه میدهد میگفت: "د آغا ایسو بعد عمری که معلمو بیدی د قبولمو نداری؟ آغا بچو چندتاسو پیل ندانه. جمعسو که کردم رو تیام". این دیالوگ باز هم بی نتیجه پایان یافت. اینبار دست به دامان آقایان احمدی و فتحی شدم. آقای احمدی مستاصل از جمع آوری پول فوق برنامه میگفت: "جوادی ولم کو بهل بینم پیلا خومه ترم جمع کنم".

مسابقه ی آخر تمام شد و طبق پیش بینی چهارم ریاضی حذف و خبری از پول موسی و یاران نشد. تصمیم گرفتم این بار با تحکم و با ظاهری عصبی آنها را وادار به اجابت درخواستم نمایم. اینبار تهدید اخراج و محرومیت و کلی مخلفات تنبهی را به درخواستم اضافه کردم تا موسی را متقاعد کنم اینبار قضیه کاملا جدی است. حالا موسی باور داشت که اینبار عزمم برای گرفتن پول جدی است و طی نطقی کوبنده در کلاس با اعضای تیم، مراتب عصبیت من را به اطلاع آنها رساند و با آنها اتمام حجت کرد و پس از ساعتی با چند فقره پول مچاله و چسب مالی و وصله پینه شده، پول ها را عین جنس خلاف!! بدون شمردن، در مشت من قرار داد و با حالتی طلبکارانه گفت: "بیه آغا هم پیلات، د بینم اگی چه".

اینبار موسی با ظاهری ناراحت و مغلوب و من با چهره ای فاتحانه و مسرور صحنه را ترک کردیم تا اینکه در دفتر به قصد اطمینان، دستی بر سر و گوش پول های موسی و یاران کشیدم و آنجا بود که دل غافل را کلی سرزنش کردم چرا که بجای بیست هزار تومان، هفده هزار تومان را تحویل  گرفته بودم. با سرعت از دفتر به سمت کلاس چهارم ریاضی هجوم برده و موسی را صدا زدم. موسای خندان که لحظاتی پیش ناراحتیش کاملا ساختگی بود از کلاس خارج شد. او سناریو را به خوبی پیش برده بود. با خنده ای شیرین که یادگار دوران کودکی اش هست گفت: "آغا سه هزار تمن هم سی شرینیس بی". و من اینبار چاره ای جز خنده و تسلیم شدن در برابرش نداشتم.

باری متن زیر جنبه ی طنز و شوخی داشت که امیدوارم لبخندی هر چند کوتاه بر سیمای مخاطبین وبلاگ هدیه کند و مخاطبم دانش آموز دوست داشتنی، موسی و همکلاسیان ممتازش بود. بخصوص موسی که نماینده ی شایسته ی کلاس چهارم ریاضی در مسابقات بود و از صمیم قلب آرزوی موفقیتش در کنکور را دارم و امیدوارم نماینده ای شایسته برای چهارم ریاضی در کنکور امسال باشد.