کارنامه دهم؛ به خودت قول بده

ساعتی کنار دست آقای احمدی نظاره گر تحویل کارنامه هایتان بودم. تو هم امروز صبح کارنامه ات را گرفتی. نمیدانم خوشحال بودی یا ناراحت. شاید هم بی تفاوت و چندان فرقی نداشت برایت. دوست داشتم بگویمت:

قلم که داری،

کاغذ هم که هست.

بنویس فردا برای من شروع دیگری است. میخواهم از نو شروع کنم.

بنویس خوشحالم که امسال از سال گذشته ام بهتر بودم. میخواهم به خوب بودن عادت کنم.

بنویس خیلی تلاش کردم. نشد. باز هم هم تلاش میکنم. آنقدر تلاش میکنم تا موفق شوم.

بنویس تمام کوتاهی از خود من بود. همه اش بهانه تراشی بود. فردا بی بهانه شروع خواهم کرد.

بنویس از اینکه به این رتبه رسیدم هرگز راضی نخواهم شد. سقف آرزوهایم بلند است.

بنویس ...

اصلا نمیدانم هر چه خودت دوست داشتی بنویس

قلم که دست توست.

هر چه نوشتی بنویس. فقط قول بده از دیروزت بهتر شوی. جوادی پور